Het huis wilt een vlakte zijn.

De Neerplof verscheen, zowel als handeling als concept en was slechts een eerste poging om dit zichtbaar te maken. Maar de vraag blijft verder reiken. Waar eindigt de woning? Waar begint de bewoner? Wanneer wordt men een Non-standard resident? De persoon die, anders dan de bezoeker, weet hoe zijn woning ademt. Als de generatiewoning iets heeft aangetoond, dan is het dat de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De vloer onthoudt, de muren ademen mee, de ruimte is niet statisch, maar in voortdurende dialoog met haar gebruikers. Deze case study vormde niet alleen een reflectie, maar een noodzaak om verder te gaan, om de relatie tussen gewoontes en architectuur verder uit te diepen. De woning is niet zomaar een huis. Ze is een lichaam, een geheugen, een verzameling van neerploffen, van voeten die de vloer kennen, van bewegingen die de ruimte vormen. Deze woning brengt in elke facet van mijn leven inspiratie en formuleerde de onderzoeksvraag voor mijn masterproef: “Hoe sijpelen individuele gewoonten en gedragingen door in de architectuur van een woning, en hoe vormt deze wisselwerking de identiteit van de bewoner binnen zijn specifieke domestieke context?”