Wanneer woorden wonen;
een liefdesbrief als ontwerp/strategie

Dit klinkt als vanzelfsprekend, maar het gaat voorbij aan een aspect van identiteit en herkenning die gepaard gaat met een dagelijkse blindheid voor datgene dat de dag vormt. Hierin moeten we opzoek gaan naar onze bondgenoten in bewoning. De noodzaak van onzichtbare aspecten die bij zichtbaarheid een superieure rol van beleving verliezen. “Om een gebouw te bewonen, moeten we in zekere zin vergeten.”

In liefdesbrieven aan onze thuis zoeken we naar een manier om vanuit onze eigen leefwereld een beeld te schetsen waarin we de ruimte niet beschrijven vanuit een visuele perceptie maar teruggrijpen naar onze eigen herinneringen en verhalen. We hebben alle vier eigen ideeën over onze ‘thuis’. 

Gaat vertrouwbaarheid van je eigen woonplaats gepaard met een zekere blindheid voor de concrete realiteit of grijp je juist naar die essentiële elementen die niet te definiëren vallen in specifieke architectonische aspecten? Een samenspel van persoonlijke en emotionele indrukken die we koppelen aan objectieve verzamelingen van huiselijke taferelen die we tegenkomen in de werken van The Smithsons, Aldo van Eyck en Herman Czech / “karakteristieke manifestaties”.

Kunnen herinneringen over ‘onze thuis’ antwoorden bieden in onze zoektocht naar het ontwerpen van een thuis?